Hepimiz geçmişe özlem duyuyoruz. Belki eskisi kadar iyi ve sorunsuz hissetmediğimizden belki geçmişteki pişmanlıklarımızdan belki de asla geri döndürülemeyecek olmasından dolayı kime sorarsanız sorun “Ah çocuk olsaydım” der. Ben de onlardan biriyim. Saatlerce bisiklet sürüp kilometrelerce yol gidip, sabahın köründen akşam ezanına kadar top oynayıp,(bizim zamanımızda akşam ezanından sonra dışarıdaki çocukları şeytan çarpar, cin çarpar diye eve çağırmaya çalışıyorlardı.)  yorulmayan bir çocuk büyüdüğünde özlemez mi o tasasız günlerini? Mesela atari salonları vardı. Hiç unutmam para aldığım ilk işim bir atari salonunda çalışmaktı. Ve o işten önce ben o atari salonunun önünde taso oynamaktan acayip zevk alıyordum. Hatta öyle ki pantolonlarımın dizleri solmuştu diz çökerek oynadığım için. Bu örnekleri arttırmak mümkün ama bir arkadaşımız çok güzel bir yazı ile bunu zirveye taşımış. Ben de kendisinin yazısını resim dosyası şeklinde veriyorum. Keyifli okumalar.

Yazı buradan alınmıştır.